در طراحی دکوراسیون داخلی همیشه پیروی از سبکی خاص می تواند به انسجام و هماهنگی بخش های مختلف کار کمک کند، ظاهری زیباتر به آن ببخشد و استفاده از آن فضا را بهبود دهد.
دکوراسیون مینیمالیسم
این سبک دکوراسیون داخلی نهایت صحت و دقت است و هیچ چیزی بیش از حد و زیادی نیست ، بدون زمینه ای گزاف و مجلل.همین طور که از اسم این استایل مشخص است، تاکید این سبک بر سادگی و بی آایشی است. رنگ های مورد استفاده در این سبک ممکن است خیلی تیره و خسته کننده یا روشن باشند، یا در برخی موارد ممکن است از رنگ های درخشان و نمایشی استفاده شود. اجزا و وسایل مورد استفاده در یک مکان با طراحی داخلی مینیمالیست همین طور با اشکال هندسی مثل مربع، مستطیل و دایره می باشند، اما سطوح و ظواهر همه چیز صاف و ساده ، بدون جزئیات و بی آلایش است.
ساده گرایی در شکل های مختلفی از طراحی و هنر، به ویژه در هنرهای تجسمی و موسیقی استفاده می شود. ساده گرایی پس از جنگ جهانی دوم، در هنر غرب به وجود آمد و بیشتر از سوی هنرمندان هنرهای تجسمی آمریکایی در اواخر دهه ۱۹۶۰ و اوایل دهه ۱۹۷۰ میلادی، گسترش پیدا کرد. ساده گرایان بر این باورند که با زدودن حضور فریبنده ترکیب بندی و کاربرد موارد ساده و اغلب صنعتی که به شکلی هندسی و بسیار ساده شده قرار گرفته باشند، می توان به کیفیت ناب رنگ، فرم، فضا و ماده دست یافت. از هنرمندان این سبک می توان به دیوید اسمیت، دونالد جاد، ارنست تروا، سول لویت، کارل آندره، دن فلاوین، رابرت رایمن، رونالد بلادن و ریچارد سِرا اشاره کرد.
آثار هنرمندان مینیمالیست گاه کاملاً تصادفی پدید می آمد و گاه زاده شکل های هندسی ساده و مکرر بود. ساده گرایی نمونه ای از ایجاز و سادگی را در خود دارد و بیانگر سخن رابرت براونینگ است: Less is more (کمتر غنی تر است).
دکوراسیون داخلی کلاسیک
این سبک دکوراسیون داخلی یک سبک پالوده، توسعه یافته، با جزئیات و ریزه کاری های فراوان که در ساختار مبلمان و وسایل روشنایی و غیره یافت می شود. مبلمان و لوازم دیگر حکاکی شده و منبت کاری شده هستند. یک منزل با طراحی دخلی کلاسیک با چیزهای گلدار، و باگل و گیاه و اشکال افسانه ای مزین شده است.
